Jeugd bij Volant '90
Volant ’90 heeft een bloeiende en nog steeds groeiende jeugdafdeling van zo’n 40 jongens en meisjes.
De jeugd van 8 tot 12 jaar krijgt iedere dinsdag les van 18:30 uur tot 19:30. De jeugd van 13 tot 18 jaar heeft les van 19:30 tot 20:30/21:00 uur.
Tweemaal per jaar is het mogelijk examen te doen voor de jeugd badminton-deeldiploma’s. Regelmatig worden er toernooitjes gehouden waarbij het ouder/jeugd toernooi een heel populaire is. Aan het eind van het badmintonseizoen wordt er om clubkampioenschap gestreden.
Jeugdleden aan het woord
Wat badminton voor mij inhoudt
Toen ik in groep zeven van de basisschool zat, werd ik een keer meegevraagd naar badminton door een vriendin die er al op zat. Ik dacht; waarom niet? Dus ik ben meegegaan en vond het na afloop eigenlijk wel heel erg leuk! Ik heb het er daarna met mijn moeder over gehad, ondanks dat ik op donderdagmiddag ook nog turnde.
Van turnen ben ik inmiddels af, maar badminton doe ik nog steeds.
Badminton is voor mij niet zomaar een sport. Voor mij is het ook een uitlaatklep. Als ik boos ben, of me niet zo goed voel op een dag, dan kan ik dat er op badminton uit slaan. Geloof het of niet, maar dat kan écht goed voelen. In plaats van dat je nou iemand anders een klap verkoopt, die het ook zal voelen, kun je die shuttle veel meer klappen verkopen zonder dat hij het voelt, dat voelt toch beter?
Op badminton wordt er goed omgegaan met beperkingen van kinderen. Dit vertel ik, omdat ik zelf ook iets heb, waardoor het wel een stukje moeizamer gaat dan bij anderen. Toen ik nog in de eerste groep van badminton zat, van de basisschool, heb ik daar nooit iets over gezegd, omdat ik en ook mijn ouders dachten dat dat niet nodig was. Maar toen ik eenmaal op de middelbare school zat en dus ook een groep hoger ging, werd het anders. In die groep verwachten ze ineens veel meer van je en dat is op zich wel goed, maar soms is het ook iets té. Dat maakt dat het (voor mij) geen ontspanning meer is, maar meer stres en gedachten als: ‘Ik moet dat kunnen, anders kan ik dít niet,’ of, ‘Als ik dit niet goed doe, zijn ze teleurgesteld of misschien zelfs boos op mij.’
Ze verwachten soms iets teveel en zeker voor een kind met een beperking is dat nadelig. Een kind met een beperking gaat zich ellendig voelen of kweekt wantrouwen in zichzelf, omdat hij de lat voor zichzelf dan te hoog gaat leggen. Ik zeg niet dat ik dit ook heb gehad, of dat het op badminton vreselijk is, want ik heb het nog steeds héél erg naar mijn zin en daar zal niks aan veranderen!! Maar er zijn wel momenten geweest waarop ik écht even twijfelde of dit wel goed was. Ik was namelijk niet de beste van de groep, helemaal niet zelfs. Als we in het eerste team in een dubbelspel speelden, gingen anderen weleens grappen over mij maken.. Ik zei er niks van, ik dacht alleen: ‘En bedankt..’Het kwetste me alleen wel, maar dat wisten de grappenmakers niet. Zij zagen het meer als ‘plagen.’
’Op een keer was ik het zat en zei ik gewoon tegen iemand wat me dwars zat. Hij zei letterlijk: ‘Als je het hier niet leuk vind, waarom zit je er dan nog op?’ Hij zij het een beetje kil, alsof hij het raar vond. Toen antwoordde ik: ‘Ik laat me hier niet zomaar wegjagen!’
Zelf zit hij nu niet meer op badminton, omdat het ook al een paar jaar geleden is, maar ik zit er nog steeds op. Ondanks het vroegere ‘plagen’ van anderen, wat nu inmiddels ook is gestopt. Ook al verlies ik nog steeds veel wedstrijdjes, net als de afgelopen jaren, ik gaf nooit op.
Ben ik dan zelf niet de uiteindelijke winnaar?
Er kwam het afgelopen jaar een dag dat we tegen iemand hebben gezegd wat mijn beperking is en waar ze dus op badminton rekening mee moeten houden. Meteen de eerste training, nadat we het hadden gezegd, merkte ik al verandering. De verandering was niet positief, maar negatief. Ik werd een beetje behandeld als een klein kind, alsof ik bijna alles nog moest leren, bij wijze van spreken. Nu is dat niet meer zo, omdat ik soms ook dingen aangaf. Dat is iets wat je moet leren om te doen, aangeven wat voor jou het beste is. Daar kom je echt een stuk verder mee dan dat je klaagt en er ondertussen niks aan doet.
Ik kreeg bijvoorbeeld drie keer dezelfde uitleg, of na één foutje, wat niet eens expres ging, moest het aan mij voorgedaan worden! Op zo’n moment denk ik: ‘Wat is dit? Ik zit hier al bijna zes jaar! Ga weg!’
Nu gaat alles wel echt veel beter, ik heb mijn plekje en ik ben stiekem wel benieuwd wat er was gebeurd als ik toch weg was gegaan.
Badminton houdt niet alleen sporten, winnen, verliezen en knokken om eerste te zijn- in. Nee, je ontmoet er ook bijzondere mensen. Je maakt vrienden, je lacht om elkaar, je helpt elkaar en je hebt plezier met elkaar! In deze groep is het heel gezellig en kan iedereen het wel met elkaar vinden. Helaas gaan er elk jaar helaas weer mensen weg, maar er komen er ook hele leuke, nieuwe mensen voor terug. Zo leer je steeds meer mensen kennen. Dat is ook zo leuk. Natuurlijk worden er ook blunders gemaakt waar je achteraf ook erg om moet lachen. Dan sla je bijvoorbeeld een shuttle, maar dan vliegt je racket er achteraan.. Oei.. Bijna op iemands hoofd.
Op badminton kun je niks fout doen, je kunt er alleen maar beter in worden. Je leert het weer anders te doen voor de volgende keer. Dat is ten minste wat ik heb geleerd, maar, dan moeten ze de oefening niet nog drie keer voor gaan doen of uitleggen, ondanks dat ik een beperking heb, of niet, want dan krijg je de kans juist niet om het te leren.
Aukje Dol
